O kulisach projektu napisano sporo. Krążyły wręcz legendy o szaleńczym tempie prac, żelaznej dyscyplinie i kondycji Metheny’ego, o tym co jadł (a raczej czego nie), jakim napojem (w hurtowych ilościach) krzepił się podczas sesji i wreszcie o napadach tremy dręczącej część naszych wykonawców; nie chcąc raz jeszcze powtarzać tych rewelacji (na płycie nie został przecież po nich żaden ślad), skoncentrujmy się na samej na muzyce. Płyta zawiera 14 kompozycji, z których osiem to tematy Pata Metheny’ego znane z jego wcześniejszych albumów (m. in. "Secret Story", "Offramp", "Imaginary Day", "Letter From Home", "Travels", "Speaking of Now"). Do sześciu z nich dopisano polskie teksty - niestety, nie zawsze najwyższej próby (w uszach wciąż pobrzmiewa mi średnio odkrywcza konstatacja, iż "pieniądze szczęścia nie dają") - muzykę przearanżowano od podstaw, dodano nowe brzmienia, rytmy (pętle), i tak oto utwory przeznaczone pierwotnie na gitarę przeobraziły się w szereg nastrojowych piosenek. Pozostałe dwa tematy potraktowano jeszcze inaczej - Letter From Home pod palcami Leszka Możdżera przybrał postać pięknej impresji na fortepian solo, zaś Are You Going With Me? z "instrumentalną" wokalizą Anny Marii i świetną, solidnie wyeksponowaną solówką Metheny’ego (jak ze starych dobrych czasów) zabrzmiał niczym prawdziwy hit. Nie ma sensu porównywanie piosenek z "Upojenia" z oryginalnymi tematami Metheny’ego; twórcy albumu - zachowując linię melodyczną (i melodyjność!), harmonię oraz ogólny klimat pierwowzorów - stworzyli przecież nową jakość, oryginalne, posiadające własną autonomię utwory. Muzyka Metheny’ego została uzupełniona kompozycjami Anny Marii Jopek i Marcina Kydryńskiego; w zestawie znalazł się też temat Kurylewicza z serialu "Polskie drogi" i melodia Cichy zapada zmrok. Utwory te dobrze wpisują się w nastrój albumu, który łączy w sobie elementy "muzyki ponad podziałami" (popu, jazzu, world music), piosenki poetyckiej oraz naszych polskich, liryczno-romantycznych klimatów mających swe źródła w pieśniach ludowych. Proporcje i zestrój wspomnianych elementów są tu po prostu wzorowe, zatem obcowanie z dźwiękową materią staje się dla słuchacza czystą przyjemnością. Całość posiada też szczegółowo przemyślaną formę z naprzemiennym falowaniem nastrojów i brzmień; kulminacja (Are You Going With Me?) pojawia się gdzieś w połowie albumu i jest jak gdyby prezentacją wszystkich jego najważniejszych wątków, tyle że w bardziej dynamicznej postaci. Później muzyka znów uspokaja się, wycisza, oddala; płytę kończy kameralny duet gitary Pata i kontrabasu Oleszkiewicza (Polskie drogi). W tym miejscu warto chyba zaznaczyć - rozwiewając tym samym pojawiające się tu i tam wątpliwości - iż "Upojenie" nie jest płytą jazzową w tradycyjnym rozumieniu (choć przecież nazwiska figurujące w spisie wykonawców mogłyby to sugerować); album wpisuje się raczej w nurt ambitnego popu, muzyki, w której jazz był zawsze jeśli nie istotnym składnikiem, to przynajmniej rodzajem szlachetnego ozdobnika (przykładem - muzyka Stinga). Na płycie "Upojenie" Anna Maria Jopek kontynuuje i rozwija wszystko to, co znamy już z "Barefoot". Tutaj jednak elementy te występują w bogatszej, jakby zwielokrotnionej postaci i nowym, bardziej współczesnym kontekście (aranże, sposób rejestracji i miksowania nagrań). Delikatna, zwiewna barwa głosu, piękne frazowanie, intonacja, wrażliwość rytmiczna, elegancja, umiar i ogólna muzykalność to największe atuty wokalistki. Anna Maria ma też odwagę posługiwania się niezwykle prostymi środkami; operuje stosunkowo niewielką skalą, wyrównaną dynamika, jednolitą barwą, do minimum redukuje ozdobniki. Natomiast nie do końca przekonuje mnie ten element jej stylu (maniery?), który polega na nadmiernym chwilami eksponowaniu pewnej, tak charakterystycznej dla niej, "eteryczności" głosu (zwłaszcza w wyższych rejestrach) i lekkim nadużywaniu glissanda. Niestety, nie ma miejsca, by choć pokrótce opisać rolę, jaką odegrał tu sam Mistrz. Jest oczywiste, choć zabrzmi to banalnie, że bez jego aranży, bez niepowtarzalnego brzmienia jego gitar i w ogóle bez całej charyzmy tego artysty, którą przecież tak silnie naznaczona jest ta muzyka, byłby to zupełnie inny album. Trzeba natomiast wyraźnie zaakcentować fakt, iż Metheny, jako wirtuoz i gwiazda jazzu, nie zdominował tych nagrań i tak naprawdę jest on tutaj tylko jednym, choć przecież najważniejszym z muzyków towarzyszących wokalistce. Niekiedy tylko dyskretnie jej akompaniuje podkreślając (na różne sposoby) harmonię utworu, innym razem ciekawie kontrapunktuje linię wokalną, by wreszcie w kilku kulminacyjnych momentach błysnąć wspaniałą solówką. Taka postawa potwierdza nie tylko klasę artysty, ale jest też świadectwem pewnej, bardzo czytelnej koncepcji całości (którą w jakimś sensie sygnalizuje już sam podtytuł płyty). Z wszystkich zaprezentowanych utworów najbardziej podobały mi się: Cichy zapada zmrok, Przypływ, odpływ, oddech czasu (z ciekawą pulsacją rytmiczną), Tam, gdzie nie sięga wzrok oraz wspominany już Are You Going With Me?; tytułowe Upojenie zabrzmiało tutaj na pewno lepiej niż wcześniejsza, jak na mój gust dość pretensjonalna, wersja z Żebrowskim. Na koniec słowa uznania dla realizatorów nagrań za piękną klarowność i przestrzenność brzmienia oraz dla Piotra Dumały za wyjątkowy projekt graficzny okładki. Cichy zapada zmrok; Przypływ, odpływ, oddech czasu; Tam, gdzie nie sięga wzrok; Biel; Czarne słowa; Letter from Home; Are You Going with Me; Zupełnie inna ja; Mania mienia; By on był tu; Upojenie; Piosenka dla Stasia; Me jedyne niebo; Polskie Drogi. Muzycy: Anna Maria Jopek, śpiew, fender rhodes; Pat Metheny, gitary, syntezator; Leszek Możdżer, fortepian; Paweł Bzim Zarecki, instr. klawiszowe, instr. perkusyjne, lupy; Dariusz Oleszkiewicz, kontrabas; Cezary Konrad, perkusja; Wojciech Kowalewski, instr. perkusyjne; Henryk Miśkiewicz, saksofon sopranowy; Mino Cinelu, instr. perkusyjne; Marcin Pospieszalski, gitara basowa; Marek Napiórkowski, gitara akustyczna.