Araukaria - doniczkowy iglak o nieprzeciętnym wyglądzie Araukaria to roślina, która w Polsce zyskuje coraz większą popularność. Kojarzona jest przede wszystkim z wieczną zielenią i ciekawym, oryginalnym kształtem. Choć w warunkach domowych rośnie w ograniczonym zakresie, w naturze może osiągać rozmiary nawet kilkudziesięciu metrów. Jest wzrost jest powolny, ale ostateczny efekt robi wrażenie. Aby araukaria była zdrowa i długo cieszyła nas swoim wyglądem, musi być jednak uprawiana w specjalnych warunkach. Podpowiadamy, jak zadbać o tę nietypową roślinę, co jej zapewnić oraz jakich błędów unikać podczas pielęgnacji. Araukaria, czyli wyjątkowe drzewko iglaste Oryginalne, zielone, często sporych rozmiarów iglaste drzewko o nieregularnym kształcie, które wyróżnia się na tle innych znanych nam iglaków - to właśnie krótki opis araukarii, która w polskich domach pojawia się coraz częściej. To nietypowa, ale niezwykle ciekawa ozdoba każdego pomieszczenia, która z pewnością zachwyci miłośników roślin, również tych doniczkowych. Prosty pień, pokryty wyrastającymi na planie koła gałązkami z gęstymi, ciasno przylegającymi do siebie miękkimi igłami, stanowi charakterystyczną cechę drzewka. Rozłożysta korona i żywy odcień zieleni czynią z rośliny świetną ozdobę. Pojawiające się z czasem na gałęziach brązowe, jajowate szyszki z drobnymi kolcami dodają jej uroku. Co więcej, araukaria jako jedno z nielicznych drzew iglastych, będzie nadawała się do domowej uprawy doniczkowej. W takich warunkach nie dorasta jednak do wspomnianych wysokości, ograniczając swój rozmiar do 2-3 metrów. Araukaria - odmiany rośliny Istnieje około dwudziestu różnych gatunków araukarii, jednak nie wszystkie są tak samo popularne w uprawie. Dwa główne gatunki, najlepiej przystosowane do naszych warunków, to: Araukaria wyniosła Araukaria chilijska Cechą charakterystyczną dla obydwu roślin jest duża wysokość wzrostu i stożkowy kształt. Różnicę dostrzec można natomiast przede wszystkim w wyglądzie igieł. Araukaria wyniosła ma igły gęste, zielone i miękkie w dotyku, natomiast chilijska sztywne, trójkątne, wyglądem nieco przypominające kolce. Jak pielęgnować rośliny z rodziny araukariowatych? Choć araukaria nie jest rośliną bardzo wymagającą jeśli chodzi o potrzeby, jej uprawa wymaga przestrzegania pewnych zasad. Aby drzewko było piękne i rosło zdrowo, musimy zapewnić mu odpowiednie warunki. Przede wszystkim araukarie potrzebują zacienionego miejsca, najlepiej z dala od nasłonecznionych okien. Wystawienie rośliny na bezpośrednie działanie promieni słonecznych może skutkować wysychaniem igieł i gałązek, a ostatecznie doprowadzić nawet do uschnięcia całego drzewka. Jeśli chodzi o temperaturę, nie powinna ona być za wysoka. Araukarie świetnie poradzą sobie na chłodnych werandach czy tarasach, znacznie gorzej natomiast w ciepłych pomieszczeniach. Optymalna temperatura dla rośliny z tej rodziny to 5-10 stopni Celsjusza, dlatego w okresie upałów lub zimy, gdy włączamy ogrzewanie w mieszkaniu, drzewko warto wynieść w chłodniejsze miejsce. Podlewanie araukarii nie jest problematyczne. Powinno się to robić średnio 2-3 razy na tydzień w ciągu lata i zaledwie raz w tygodniu (lub nawet rzadziej) w czasie zimy. Trzeba jednak pamiętać, że drzewko powinno mieć cały czas wilgotne podłoże - nie lubi bowiem przesuszenia, a nawet krótkotrwały niedobór wody może skończy się przysychaniem. Warto również od czasu do czasu, zwłaszcza w okresie wiosny i jesieni, nawozić araukarię rozcieńczonym nawozem. Ważne jest też przesadzanie. Zdrowa roślina powinna być przesadzana do większej doniczki co kilka lat. Najlepszym rozwiązaniem będzie połączenie równej ilości ziemi uniwersalnej i specjalnego podłoża do iglaków. Jeśli mamy starsze drzewko, zamiast przesadzania wymieniać można jedynie wierzchnią warstwę ziemi. W związku ze swoimi sporymi rozmiarami i dość dużymi, rozłożystymi gałązkami, araukaria potrzebuje miejsca i najlepiej będzie czuła się tam, gdzie nie zawadzają jej inne rośliny. Uprawa araukarii - problemy i choroby Jak każda roślina, zwłaszcza uprawiana w doniczce, araukaria jest narażona na różne choroby. Najczęstsze problemy, z jakimi muszą borykać się miłośnicy tego oryginalnego drzewa to: Antraknoza - czyli choroba wywoływana przez grzyby. Można ją poznać po żółtych, pokrywających igły plamach, szczególnie w dolnych partiach drzewa. Plamy stopniowo postępują, a kiedy zajmą cały obwód igieł, te ostatnie zamierają i opadają. Czasami dodatkowym objawem są czarne plamki na igłach, czyli skupiska zarodników atakującego araukarię grzyba. Najczęściej przyczyną tego typu choroby jest moczenie igieł przy podlewaniu. Niestety, chore gałęzie należy usunąć, a roślinę poddawać opryskom. Zgnilizna korzeni - głównym jej objawem jest żółknięcie, brązowienie, a następnie opadanie dolnych igieł i widoczna w głębszych warstwach ziemi zgnilizna. Aby zminimalizować ryzyko wystąpienia tej choroby, warto zadbać o dobry drenaż doniczki z araukarią. Jeśli już zauważymy, że roślina choruje, trzeba wymienić ziemię i donicę, a chore elementy araukarii wyrzucić. Szkodniki - przede wszystkim wełnowce i wciornastki, których pojawienie się może być oznaką przegrzania i przesuszenia rośliny. Aby im zapobiegać, należy przenieść araukarię w chłodniejsze miejsce o większej wilgotności oraz wykonać specjalne opryski przeciw szkodnikom. Przesuszenie - jeśli przez długi czas roślina stoi w pomieszczeniu w którym jest więcej niż 20°C, może zacząć gubić igły i stopniowo zasychać. Czynniki zewnętrzne - ten rodzaj iglaka nie przepada za dymem papierosowym, a także gazem wydobywającym się z kuchenek gazowych. Aby araukaria była zdrowa, trzeba trzymać ją z daleka od tego rodzaju szkodliwych czynników. Drzewo nie lubi też nadmiernego dotykania i ciągłego przestawiania. Samodzielne rozmnażanie - araukaria to roślina trudna jeśli chodzi o samodzielne tworzenie sadzonek. Ukorzenienie jest procesem długim (nawet kilka miesięcy), a nasiona mogą kiełkować jedynie przez kilka dni. Dlatego też lepiej kupić gotową sadzonkę w sklepie ogrodniczym. Araukaria, mimo że ma swoje wymagania, świetnie sprawdzi się jako roślina ozdobna w większości domów i ogrodów. Jej nietypowy, oryginalny wygląd i żywy kolor stanowią świetną dekorację, zwłaszcza przy dużej przestrzeni. Zachowując odpowiednie zasady pielęgnacji i pamiętając o zapewnieniu roślinie właściwego klimatu, będziemy mogli przez długi czas cieszyć się wyjątkowym charakterem tego iglastego drzewka.

Grochodrzew wysokości 130-150 cm Grochodrzew inaczej Robinia akacjowa to drzewo liściaste, dorastające do 15-20 m wysokości, o luźnej i nieregularnej koronie i pniu rozwidlającym się nisko nad ziemią w grube konary. Przez pierwsze lata robinia rośnie dość szybko, a po tym okresie jej wzrost niemalże całkiem ustaje. Pień i starsze gałęzie robinii pokrywa głęboko spękana, szarobrązowa kora. Lśniąca, czerwonobrunatna na młodych pędach. Grochodrzew Akacja duża sadzonka miododajne 150 CM Rodzaj rośliny Inny Kwiaty robinii są motylkowe różowe przedsłupne, silnie pachnące. Zebrane w grona o długości 10-20 cm. Wewnątrz korony kwiatu można wyróżnić 10 pręcików, z których 9 jest zrośniętych, a 1 pręcik jest wolny. Roślina posiada kolce na niektórych gałęziach. Charakterystyczne kwiaty pojawiają się na przełomie maja i czerwca, a drzewo niekiedy powtarza kwitnienie. Przedsłupne kwiaty zapylane są przez błonkówki (głównie pszczoły), a robinia akacjowa należy do najbardziej miododajnych roślin występujących w Polsce. Miód rubinowy (nazywany akacjowym) jest jasny, przezroczysty i nie krystalizuje. Grochodrzew ma małe wymagania glebowe. Drzewa tego gatunku najlepiej rosną na glebach świeżych, np. płowych i brunatnych, ale zadowolą się również gliniasto-piaszczystymi i piaszczysto-gliniastymi. Towar doskonale zapakowany na czas transportu: pakowany w pudło, korzenie umieszczone w wilgotnej ziemi bez donicy, ponieważ donica kaleczy pozostałe rośliny podczas transportu. Roślinki są włożone razem do worka foliowego a wszystko owinięte specjalną folią Instrukcje sadzenia 1 Wykopujemy dołek, zawsze większy od korzeni rośliny. 2. Wlewamy wiadro wody (około 10 litrów) do wykopanego dołka - jak roślina jest mniejsza to oczywiście mniej lejemy wody. 3. Wkładamy roślinkę i zasypujemy ziemią. 4. Ważne: roślina ma być na środku wykopanego dołka oraz ziemia ma być delikatnie ubita wokół pnia drzewka/krzaczka. 5. Nie dajemy żadnego obornika i nawozu pod korzenie ponieważ może tylko popalić młode pędy korzeniowe. 6. Na koniec podlewamy roślinę (około 10 litrów wody) - w okresie obfitych opadów nie trzeba tak obficie podlewać po posadzeniu. 7. Jeżeli drzewko jest małe, dobrze jest wbić obok palik zabezpieczający. 8. Jeżeli sadzimy rośliny w polu lub na otwartej przestrzeni dobrze jest drzewko zabezpieczyć siatką przeciw dzikiej zwierzynie. 9. Po zakończeniu sadzenia trzeba delikatnie roślinę nawozić nawozem granulowanym wieloskładnikowym posypując wokół rośliny garstkę na 1 roślinę czyli +- 1 czubata łyżka od zupy. 10. Po posadzeniu w okresie suszy podlewamy raz dziennie a nawet rano i wieczorem. 11. Po tygodniu od sadzenia jest dobrze zapobiegawczo wykonać oprysk od grzyba Topsinem a za 14 dni dobrze jest opryskać również zapobiegawczo od robaka Mospilanem, ten środek jest tani i bardzo dobry ponieważ jest to środek który działa w wysokich temperaturach oraz głęboko wnika w roślinę i ją dobrze zabezpiecza od szkodników. 12. Rośliny w okresie wiosennym w naturalny sposób nie mają liści dzięki czemu lepiej znoszą czas przewozu , natomiast w okresie jesiennym rośliny w naturalny sposób mają już liście przebarwiające się na żółto, czerwono brązowo lub już ich tez nie mają – po prostu roślina zaczyna przygotowywać się do odpoczynku kupowane w okresie wiosennym dla lepszego przetrwania czasu przewozu wyjmowane są z ciemnej chłodni i z tego powodu roślina ma zakłócony cykl wegetacji co wpływa na jej wygląd - ma mniej rozwinięte liście lub ich prawie brak, dzięki czemu po włożeniu jej do gruntu i wysokim temperaturom powietrza oraz mocnemu podlewaniu szybko zaaklimatyzuje się w danym miejscu nasadzenia i będzie miało ładne kupowane w okresie późnowiosennym aż do czasu jesieni mają liście które podczas przewozu najczęściej więdną ale proszę się tym nie przejmować - to jest naturalny system obronny rośliny żeby całość nie uschła, dlatego proszę oberwać uschnięte liście i mocno podlewać aż roślina wypuści kupowane jesienią/zimą w naturalny sposób nie posiadają liści, więc proszę się tym nie przejmować tylko po posadzeniu rośliny trzeba ją podlewać, a gdy pojawią się duże mrozy należy zabezpieczyć ją przed niską temperaturą. SADZONKI DRZEWEK MOGĄ NIEZNACZNIE RÓŻNIĆ SIĘ OD SIEBIE, CO NIE WPŁYWA NA, JAKOŚĆ DANYCH RODZAI RÓŻNIĄ SIĘ OD SIEBIE WYGLĄDEM. JEDNE SĄ TYLKO JEDNYM PATYCZKIEM BEZ BOCZNYCH GAŁĄZEK, DRUGIE MAJĄ TROCHĘ ROZWINIĘTA KORONKĘ - ALE JEDNE I DRUGIE PO ROKU BĘDĄ ZACZYNAŁY TWORZYĆ PRAWIDŁOWĄ FORMĘ DRZEWKA DANEJ roślin Do zasilania roślin możemy stosować nawozy organiczne (naturalne) oraz mineralne (o zróżnicowanym składzie). W okresie wiosennym rośliny potrzebują nawozów zasobnych w azot, późnym latem i jesienią nawozimy je mieszankami potasowo-fosforowymi (w odpowiednich dawkach).Nawożenie drzewek Wiosenne nawożenie azotem młodych drzewek owocowych należy zastosować na przełomie marca i kwietnia. W roku pierwszym oraz drugim 50 g azotu, w trzecim i czwartym - 80 g. Na glebach lekkich w sadzie owocującym należy zastosować od 60-120 kg azotu na hektar. W dawkach: 1/3 w marcu, 1/3 po kwitnieniu, 1/3 po 20 krzewów Nawozy azotowe stosujemy tylko do końca czerwca, później już tylko te zawierające fosfor i potas. Stosowanie: Nawozy mineralne stosuje się na wilgotną glebę, rozsypując granulki lub proszek wokół roślin i delikatnie przekopując grabkami z wierzchnią warstwą gleby. Następnie nawóz i glebę trzeba dobrze roślina Pielęgnacja roślin to szereg ważnych czynności mających wpływ na ich prawidłowy rozwój. Dwa podstawowe zabiegi to podlewanie oraz nawożenie. Zarówno dawka nawozu jak i wody musi być dopasowana do wymagań konkretnego gatunku. W skład pielęgnacji wchodzi też przycinanie rozrastających się gałęzi drzew i krzewów. Ma ono między innymi na celu usunięcie chorych pędów i pobudzenie rośliny do rozwoju. Ważne zabiegi to również ściółkowanie, przesadzanie i usuwanie pędy Nie tworzą dzikich pędów. Nawadnianie Zwykle rośliny w pojemnikach podlewa się raz dziennie za wyjątkiem cytrusów, które lubią suchsze ziemie. Nawożenie Na wiosnę wystarczy jednokrotne nawożenie nawozem pełnoskładnikowym, który należy wprowadzić bezpośrednio do ziemi. Najlepszym nawozem jest ten o długotrwałym działaniu, ponieważ dostarcza roślinie substancje odżywcze jedynie podczas dostatecznie wysokich temperaturach i według potrzeb rośliny. Od początku sierpnia już nie należy nawozić, żeby rośliny mogły przygotować się do zimy w pełni rozwinięte! Ochrona roślin Główną przyczyną chorób roślin uprawianych w pojemnikach jest nieodpowiednie stanowisko, które może być zbyt wilgotne i zacienione. W przypadku ataku mszyc lub przędziorków należy zastosować odpowiednie preparaty chemiczne. Identyczne kroki należy podjąć w przypadku pojawienia się mączniaka na fuksjach. Okres sadzenia Najlepszą porą na sadzenie i przesadzanie jest wczesna wiosna. Przycinanie Przed zimowaniem pędy roślin warto lekko przyciąć. Po okresie zimowym i chłodnym, kiedy pojemniki z roślinami zostaną przeniesione na świeże powietrze należy je przyciąć do pożądanych kształtów. Latem zalecamy nie przycinać, ponieważ rośliny mogłyby stracić swoją naturalną urodę. Sadzenie Zastosować należy dostatecznie duże donice. Dno powinno mieć otwory i warstwę drenażową, żeby nadmiar wody mógł swobodnie odpływać. Wielkość donicy powinna być zawsze wprost proporcjonalna do wielkości rośliny. Niemal wszystkim roślinom pojemnikowym powodzi się w gliniasto – próchniczej ziemi. Najlepiej jest użyć gotowych mieszanych substratów. Dobra ziemia do sadzenia jest droższa, ale tylko mając najlepszą glebę można osiągnąć pożądany efekt! Uprawa i pielęgnacja roślin Rośliny do pojemników, które nie są zimoodporne np. agapant (Agapanthus), agawa, bieluń (Datura), dracena, eukaliptus, wawrzyn, mirt, oleander, fígowiec (Ficus carica), palma, granatowiec, rozmaryn, juka (Yucca) itp. zalecamy latem uprawiać na zewnątrz, na świeżym powietrzu i suchym miejscu osłoniętym przed wiatrem. Jedynie aukuba (Aucuba) i fuksja lubią półcieniste lub cieniste stanowiska. Zapylanie W niniejszym poradniku temat zapylania opisany jest wyłącznie w przypadku drzew owocowych. Zimowa ochrona Warunkiem dobrego przezimowania roślin pojemnikowych jest ochrona przed mrozem, przewiewne i niezbyt ciemne pomieszczenie, w którym zostaną umieszczone rośliny w okresie październik - kwiecień, a w regionach zagrożonych dłuższymi przymrozkami aż do maja. Podlewać należy według potrzeb, aczkolwiek bryła ziemna w żadnym wypadku nie może wyschnąć. Im cieplej jest w pomieszczeniu do przezimowania, tym większe zapotrzebowanie na wodę. Zimując w zbyt ciepłym, zamkniętym pomieszczeniu, rośliny mogą zostać zaatakowane przez tarczniki lub bawełnice. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji należy zastosować odpowiedni preparat. Nikt jeszcze nie napisał recenzji do tego produktu. Bądź pierwszy i napisz recenzję. Tylko zarejestrowani klienci mogą pisać recenzje do produktów. Jeżeli posiadasz konto w naszym sklepie zaloguj się na nie, jeżeli nie załóż bezpłatne konto i napisz recenzję.

Istnieją takie rośliny, które chronią granice posesji ze skutecznością płotu z drutu kolczastego. Nie przedrze się przez nie żadne zwierze, które mogłoby wyrządzić szkody w ogrodzie. Takie naturalne ogrodzenie idealnie wtapia się w krajobraz, często jest źródłem jadalnych dla człowieka owoców oraz tworzy unikalny ekosystem na obrzeżach działki. Kluczem do sukcesu jest dobranie rośliny o gęstych i ciernistych pędach, która charakteryzuje się intensywnym wzrostem oraz wysoką mrozoodpornością. Poniżej przedstawiamy 7 gatunków, które idealnie wpasowują się w powyższy opis, a ich sadzonki są relatywnie tanie i łatwo dostępne. ałycza(śliwa wiśniowa) Nieduże drzewo o eliptycznych liściach. Gałązki śliwy ałyczy często pokryte są cierniami, co sprawia że bardzo dobrze nadaje się do tworzenia obronnych żywopłotów. Kwitnie na przełomie marca i kwietnia. Pojawiają się na niej białe kwiaty, ale niestety szybko przekwitają. Rozwijają się z nich owoce, które gdy dojrzeją przybierają najczęściej rumiano-czerwoną barwę, a ich smak jest zróżnicowany- od słodkiego po kwaśny. Śliwa wiśniowa preferuje stanowiska słoneczne, ale poradzi sobie także w półcieniu. Zarówno podstawowa odmiana jak i jej pochodne o kolorowych liściach cechują się dobrą mrozoodpornością i mogą być sadzone na terenie całego kraju. Ałycza najlepiej rośnie na glebie bogatej w próchnice oraz zasobnej w związki odżywcze, która ma odczyn obojętny. Jest bardzo odporna na zanieczyszczenia środowiska, dlatego z powodzeniem może być sadzona w centrach miast oraz przy drogach. Ma bardzo duże roczne przyrosty- w sprzyjających warunkach nawet 1 m. Żywopłot z ałyczy najlepiej sadzić w dwóch rzędach- osiągnie wtedy szerokość 1 m i będzie bardzo gęsty. tarnina Niewysoki krzew o ciernistych gałęziach. Ma drobne oraz eliptyczne liście o zielonym kolorze. W kwietniu wytwarza ogromną ilość białych kwiatów- w tym okresie wygląda zjawiskowo. Śliwa tarnina posiada granatowe kuliste owoce. Są one jadalne i zawierają bardzo dużo witamin, mają cierpki smak. Jest rośliną idealnie nadającą się do tworzenia naturalnych ogrodzeń dużych ogrodów oraz działek. Dzięki licznym odrostom korzeniowym tworzy bardzo gęstą ścianę, która jest dodatkowo uszczelniona przez długie kolce i stanowi zaporę nie do przebycia. Jej wysokość może dochodzić do 3 m. Dzięki temu, że jest gatunkiem rodzimym nie musimy się martwić o jej zimowanie- jest w pełni mrozoodporna. Pięknie wtapia się w polski krajobraz i jest miejscem gniazdowania wielu gatunków ptaków. Dobrze znosi formowanie. 3. Ostrokrzew Meservy Jest zimozieloną rośliną o egzotycznym wyglądzie. Posiada kolczaste, połyskliwe oraz ciemnozielone liście z niebieskawym nalotem. Ostrokrzew Meservy jest dwupienny. Dlatego przy tworzenia żywopłotu należy pamiętać aby co 3-4 osobniki żeńskie sadzić jednego osobnika męskiego. Wtedy doczekamy się pięknych czerwonych owoców, które będą ozdabiać rośliny przez całą zimę. Meservy ma najwyższą mrozoodporność spośród wszystkich ostrokrzewów i bez obaw może być sadzony na terenie całego kraju. Jednak młode sadzonki warto przykryć na zimę, aby ułatwić im wiosenny start. Nie jest wymagający jeśli chodzi o uprawę. Urośnie nawet w cieniu. Lubi średnio żyzną, wilgotną glebę o lekko kwaśnym odczynie. Ostrokrzew należy przycinać wczesną wiosną, tak aby pozostało na nim jak najwięcej pąków kwiatowych. Thunberga Ciernisty krzew występujący w wielu odmianach. Polecany do tworzenia niewysokich żywopłotów obronnych. Berberys Thunberga jest bardzo tolerancyjny. Świetnie znosi zanieczyszczoną miejską atmosferę oraz przedłużającą się suszę. Absolutnie nie przeszkadza mu kwaśny odczyn gleby. Jak większość roślin do bujnego wzrostu potrzebuje odpowiedniej dawki nawozu wieloskładnikowego. Utrzymany w dobrej kondycji nie ma najmniejszych problemów z przetrwaniem zimy. Pojawiające się na krzewach czerwone owoce nie są trujące. Mogą być spożywane przez zwierzęta oraz ludzi. Aby sadzonki Berberysu Thunberga stworzyły gęstą, ochronną ścianę należy je regularnie przycinać. Najodpowiedniejsze będzie dwukrotne formowanie- na końcu maja oraz w sierpniu. jednoszyjkowy Roślina występująca w rodzimej faunie. Może przybierać formę krzewu lub niskiego drzewa. Ma silnie cierniste pędy, które stanowią zaporę nie do przebycia. W związku z tym żywopłot z głogu może być sadzony wokół dużych działek oraz ogrodów, aby chronić je przed szkodnikami. Spełnia nie tylko funkcję obronną, ale i dekoracyjną. Ma piękne białe kwiaty oraz intensywnie czerwone owoce, które mogą być spożywane przez człowieka. Głóg jednoszyjkowy urośnie na każdym typie gleby. Lubi słońce oraz przycinanie. Dzięki tym czynnikom silnie się zagęszcza i przybiera uporządkowaną formę. Cechuje się wysoką mrozoodpornością i nie wymarznie nawet na wschodzie Polski. 6. Dzika róża Roślina występujące w Polsce w stanie naturalnym. Ma formę krzewu o wysokości 3 m. Na jej łodygach występują liczne, hakowato zagięte kolce. Długie pędy przewieszają się. W czerwcu pokrywają się niewielkimi kwiatami o białym lub różowym kolorze. W sierpniu na krzewach pojawiają się pomarańczowe niewielkie owoce o jajowatym kształcie. Mają bardzo wysoką zawartość i są niezwykle pożywne. Dzika róża świetnie sprawdza się jako nieformowany żywopłot. Dzięki przewieszającym się, kolczastym pędom świetnie chroni granice działki. w dawnych czasach była wykorzystywana do tworzenia naturalnych zasiek obronnych. Nie wymaga cięcia, ale bez obaw można przycinać łodygi, które wychodzą za daleko i przeszkadzają. Dzika róża nie lubi kwaśnych oraz podmokłych gleb. Preferuje stanowiska słoneczne. Dobrze znosi mroźne zimy i nawet młode sadzonki nie wymagają okrywania. Idealnie nadaje się do sadzenia w gospodarstwach ekologicznych. Jest miejscem bytowania pożytecznych stworzeń. 7. Rokitnik zwyczajny Roślina nadająca się wyłącznie na nieformowane żywopłoty. Nie lubi cięcia-po radykalnym może nawet uschnąć. Dorasta do 4-5 m wysokości. Silnie się zagęszcza dzięki dużej liczbie odrostów korzeniowych. Ma szybki wzrost. Jego pędy pokryte są cierniami. Srebrzyste liście bardzo dobrze kontrastują z pomarańczowymi owocami. Owoce są jadalne i bardzo bogate w witaminy. Pozostają na roślinie przez zimę i stanowią jej dodatkową ozdobę. Bardzo chętnie jedzą je ptaki. Rokitnik zwyczajny jest miododajny. Preferuje stanowisko słoneczne. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby- urośnie na każdym jej typie. Warto jednak zapewnić mu zasadowy odczyn podłoża.

1. Dzika róża Rosa canina – krzewy róży dzikiej porastają całą Europę. W Polsce występują od wybrzeża Bałtyku po wyższe położenia górskie, trzymając się przede wszystkim prześwietlonych lasów. Spotykamy je również w zbiorowiskach zaroślowych oraz na śródpolnych miedzach i przydrożach. Dorasta do 3 m wysokości, tworząc kolczastą plątaninę. Owoce dzikiej róży dostarczając wielu witamin: B1, B2, E, K i PP, a szczególnie C. Stwierdzono, że kilogram dojrzałych owoców zawiera jej tyle, co 10 kilogramów cytryn! Już 2–3 owoce mogą pokryć dzienne zapotrzebowanie dorosłego człowieka. Od wieków owoce dzikiej róży były chętnie wykorzystywane w kuchni. Wytwarzano z nich dżemy, konfitury, soki, wina czy nalewki. Pokrój: krzew dorastający do 3 m, gałęzie z hakowato zakrzywionymi kolcami często krzyżujące się, bardzo gęste. Występowanie: powszechnie występuje w całej Polsce oraz Europie, spotykana jest również w Afryce Północnej. Częstsza na obszarach o cieplejszym klimacie, w górach rośnie do 1500 m. Liście: skrętoległe złożone z 5 do 7 listków o długości około 3 cm. Kora: na starszych pędach jest szaro-brunatna i popękana. Kwiaty i owoce: kwiaty są pięciopłatkowe białe lub różowe. Czerwone owoce szupinkowe dorastają do 2-3 cm. Ciekawostki: owoce dzikiej róży zawierają bardzo dużo witaminy C, już od 1 do 3 owoców pokrywają jej dzienne zapotrzebowanie u dorosłego człowieka. 2. Bez czarny Sambucus nigra – nazwy ludowe: bzina, bzowina, habza, hyćka. Wysoki krzew powszechnie występujący w różnych typach lasu, zaroślach, nad brzegami strumieni i rowów melioracyjnych. Uznawany od wieków za jedną z najważniejszych roślin leczniczych. Grecki medykHipokrates traktował czarny bez jako rodzaj podręcznej apteczki. W swych dziełach opisał lecznicze działanie wszystkich elementów krzewu, zalecając je jako środki na przeczyszczenie, moczopędne i uśmierzające ból. Ceniony jest także w kuchni, np. kwiaty czarnego bzu smażone w cieście naleśnikowym to pyszny deser. Surowe części rośliny zawierają substancje toksyczne, które rozkładają się dopiero pod wpływem suszenia i gotowania. Ze względu na swoje zdolności adaptacyjne uważa się go za bardzo pożyteczną roślinę w rekultywacji gruntów zdegradowanych. Pokrój: zazwyczaj ma formę krzewiastą jednak czasem może przybierać formę drzewiastą i wówczas dorasta do 10 m. Występowanie: w całej Europie i zachodniej Azji aż do Indii, został również introdukowany w Ameryce Północnej, Chinach, Australii i Nowej Zelandii. W Polsce powszechny na terenie całego kraju. W górach rośnie do 900 Liście: naprzeciwległe złożone z 3–7 listków o kształcie jajowato-eliptycznym z piłkowanym brzegiem osiągają długość od 3 do 9 cm. Kora: jasnobrązowa, podłużnie spękana. Kwiaty i owoce: pojedyncze kwiaty są drobne o średnicy do 5 mm koloru białego zebrane w baldachogrona o średnicy od 10 do 20 cm. Owoce są fioletowo czarne, lśniące kuliste o długości od 6 do 8 mm. Ciekawostki: surowe owoce są niejadalne natomiast nadają się na przetwory np. dżemy, konfitury, soki. 3. Leszczyna pospolita Corylus avellana – krzew dorastający do 8 m wysokości, pospolita w całej Polsce. Nieoceniony sprzymierzeniec ptactwa, które chętnie gniazduje w jej konarach. Na jej orzechach żerują dziesiątki gatunków skrzydlatych, łącznie z orzechówką, która od krzewu wzięła swoją nazwę. Wiewiórka traktuje orzechy laskowe jako jeden z zasadniczych składników swego pożywienia. Pszczelarze bardzo cenią fakt, że krzew ten dostarcza obfitego pożytku pszczelego w postaci pyłku z bazi, czyli kwiatostanów męskich. Szczególnie ważne jest, że pojawia się on bardzo wcześnie, zanim jeszcze inne gatunki dają pożytek kwiatowy. Orzechy laskowe to również przysmak ludzi. Jadalne jądra orzechów mają wielką wartość odżywczą, tłuszcze, których zawartość dochodzi nawet do około 70%, oraz białka, stanowiące do 20% ich masy. Poza tym zawierają inne cenne składniki, takie jak witaminy i związki mineralne. Z drewna leszczyny robiono rękojeści do narzędzi gospodarskich, cepy, grabie, faszynę, tyczki do grochu i fasoli. Młode, długie pędy służyły do wyplatania koszyków i płotów. Pokrój: duży, wielopienny krzew do 5 m wysokości o wzniesionych gałęziach. Występowanie: pospolita w całej Europie oraz Azji mniejszej. W Polsce możemy ją spotkać na terenie całego kraju, w górach do 1300 Liście: liście duże do 10 cm, na krótkiej ok. 1 cm szypułce podwójnie piłkowane, blaszka liściowa szeroko owalna. Kora: barwy popielatej, gładka z poziomymi kreskami. Kwiaty i owoce: kwitnie od lutego do kwietnia. Kwiaty męskie zebrane w kotki zgrupowane po 2 do 4, bardzo obficie pylą na żółto. Kwiaty żeńskie niepozorne, widoczne są tylko czerwone znamiona na krótkopędach. Owocem jest popularny orzech laskowy. Ciekawostki: leszczynowe pędy z uwagi na ich giętkość były kiedyś używane do wyrobu wędek. 4. Śliwa tarnina Prunus spinosa – nazwy ludowe: tarnina, tarń, tarka, ciarki. Silnie rozgałęziony, ciernisty krzew. Pospolita niemal w całej Polsce. w otwartym krajobrazie pól i łąk tworzy charakterystyczne zakrzewienia zwane czyżniami. Tarnina jest bardzo cenną rośliną miododajną, dostarcza zarówno pyłku, jak i nektaru. Jej owoce są chętnie zjadane przez ptactwo. Od dawna używana w kuchni wielu narodów. Francuzi z niedojrzałych owoców robili np. marynaty w occie. W Polsce wyrabiano z nich wino. Wiązki tarniny wykorzystywane są w tężniach solankowych. W ludowej tradycji wierzono, że jej ostre kolce mogą odstraszać żywe stworzenia i leśne demony. Dlatego całe gałązki wieszano nad wejściem do chaty, obory czy chlewu. Pokrój: ma formę krzewiastą dorasta wówczas do 3 m, bardzo rzadko może przybierać formę drzewa i wówczas może dorastać do 6 m. Tworzy tak zwane czyżnie czyli gęste zakrzewienia. Występowanie: występuje prawie w całej Europie, zachodniej Azji oraz północnej Afryce. W Polsce pospolita na terenie całego kraju. Liście: o brzegu piłowanymsą jajowate, eliptyczne lub lancetowate o długości od 2 do 4 cm, osadzone są skrętolegle na pędach. Kwiaty i owoce: białe kwiaty mają średnicę od 1,2 cm do 1,8 cm,osadzone są najczęściej pojedynczo, większe skupienia tworzą na końcach pędów. Owocem są kuliste pestkowce barwy czarnosinej z niebieskawym nalotem. Kora: bardzo ciemna, prawie czarna. Ciekawostki: od tarniny swoją nazwę wzięło wiele Polskich miejscowości np. Tarnów, Tarnów Opolski, Tarnowskie Góry. 5. Dereń jadalny Cornus mas – tworzy rozłożysty krzew lub małe drzewo. Zalicza się do najstarszych drzew owocujących. Prawdopodobnie już 5000 lat temu ludzie żywili się jego owocami. W swoim naturalnym środowisku rośnie zwłaszcza w zaroślach i na zalesionych stokach. Jest bardzo wytrzymały na mrozy i susze. Współcześnie owoce derenia wykorzystuje się do wyrobu smacznych i zdrowych przetworów – konfitur, dżemów, soków oraz nalewek, zwłaszcza cenionej dereniówki. Prawdziwym przysmakiem i jest kiszony dereń, produkowany już w XVII w. w kuchni dworskiej. W 2008 roku został wpisany na listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Ze względu na dużą zawartość witaminy C i żelaza owoce derenia stosuje się jako lek wzmacniający odporność organizmu i przeciwdziałający anemii. Dereń posiada bardzo twarde i cenione drewno. Wykonywano z niego między innymi elementy mechanizmów zegarowych. Pokrój: tworzy rozłożysty krzew lub małe drzewo mogące osiągnąć 3–7 m wysokości. Występowanie: naturalnie występował w środkowej i południowo wschodniej Europie oraz zachodniej Azji. Obecnie uprawiany w wielu krajach. Liście: o jajowatym kształcie z zaostrzoną końcówką, o długości 5-10 cm ułożone są naprzeciwlegle na pędach. Kwiaty i owoce: kwiaty barwy żółtej zebrane w baldachy z czterema płatkami kwitną przed rozwojem liści. Owoce ciemnoczerwone podłużne o długości około 2 cm. Kora: oliwkowozielona,cienka, spękana, łuszcząca się drobnymi płatami. Ciekawostki: jadalne owoce derenia są bogate w taniny, polifenole, kwasy organiczne, witaminę C i antocyjany. 6. Głóg jednoszyjkowy Crataegus monogyna – nazwy ludowe: babimąka, zajęcze gruszki, ptasi chleb. Pospolity krzew lub niskie drzewo występujący niemal w całej Europie. W Polsce jest jednym z podstawowych gatunków naturalnych zadrzewień śródpolnych. Jest bardzo odporny na czynniki klimatyczne i długowieczny. Kwiaty głogu są miododajne i przyciągają owady zapylające. Jego cierniste korony oferują bezpieczne miejsca lęgowe dla ptaków, a czerwone owoce są dla nich przysmakiem. Głóg od dawna stosowany był w medycynie ludowej i ziołolecznictwie, w leczeniu dolegliwości sercowych. Wytwarza się też z niego konfitury, syropy, wina. W dawnej Polsce chłopi wierzyli, że krzewy głogu, rosnące na miedzach, chronią zboża przed szkodnikami. Pokrój: krzew lub niskie drzewo. Dorasta do 6–8 m wysokości, ma silnie zdrewniałe cierniste gałęzie. Występowanie: naturalnie występuje w Europie, Zachodniej Azji i Północnej Afryce, rozprzestrzenił się w Afryce, Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity z wyjątkiem wyższych partii gór. Liście: ustawione skrętolegle, jajowate o długości od 3 do 6 cm z 3-7 klapami całobrzegie. Kwiaty i owoce: kwiaty białe pięciopłatkowezebrane w podbaldachy. Czerwone owoce są jajowate lub kuliste. Kora: ciemnobrunatna, spękana w wąskie pasma lub prostokąty. Ciekawostki: głóg bardzo dobrze nadaje się na żywopłoty ponieważ dobrze znosi strzyżenie, bogate w witaminę C owoce są jadalne. 7. Kruszyna pospolita Frangula alnus. Bywa nazywana szakłakiem kruszyną, troszczyną wilczyną. Jest krzewem osiągającym wysokość 5 m. Gałązki ma delikatne, cienkie i dość kruche, od czego wzięła swoją nazwę. Jest rośliną mrozoodporną, niewybredną co do nasłonecznienia, która doskonale rośnie zarówno w pełnym słońcu, jak i głębokim cieniu. Występuje w całej Polsce, zwłaszcza na niżu i w paśmie pogórzy. Najchętniej rośnie w lasach, borach, zaroślach i zadrzewieniach śródpolnych. W Polsce do 2014 r. była objęta częściową ochroną gatunkową. Kruszyna ma zdolność samozapylania kwiatów, ale jako roślina miododajna chętnie korzysta z usług pszczół. Stanowi również cenny dla nich pożytek. Niegdyś używano do wytwarzania materiałów barwiarskich – komponenty zawarte są w korze, drewnie, liściach i owocach tego krzewu. Jej kora zawiera glikozyd antrachinowy – glikofrangulinę, niegdyś powszechnie stosowany jako lek przeczyszczający i łagodnie żółciopędny. Wchodzi on wciąż w skład licznych mieszanek ziołowych i preparatów używanych na zaparcia, choroby wątroby, śledziony i dróg żółciowych. Pokrój: zazwyczaj przybiera formę krzewiastą, bardzo rzadko niewysokie drzewko o wysokości do 5 m. Występowanie: występuje w północno-zachodniej Afryce, Europie i zachodniej Azji. W Ameryce Północnej jest uznawana za roślinę inwazyjną. W Polsce pospolita na terenie całego kraju z wyjątkiem wyższych partii gór. Liście: ustawione skrętolegle o długości od 3 do 7 cm, odwrotnie jajowate lub eliptyczne. Blaszka liściowa całobrzega. Kwiaty i owoce: kwiaty białe drobne na krótkich szypułkach, wyrastają po 2-10 z kącików liści. Owocem są kuliste czarne pestkowce. Kora: ciemnobrązowa z białymi plamkami. Ciekawostki: nazwa krzewu wzięła się od kruchych gałęzi, kora kruszyny stosowana jest w lecznictwie. Zgłoś się do programu Newsy Artykuły (76) Bez kategorii (267) Ciekawostki (15) Konkursy (278) Czarodziejskie Drzewo (19) Drzewo Roku (133) Europejskie Drzewo Roku (22) Ucz się z klimatem (7) Zbieraj makulaturę, ratuj konie (101) Newsy (123) Święto Drzewa (257) ratuj konie (38) Wśród pól (8) Zbieraj kartridże (3) Wydarzenia (83) Wystawy (10) Szukaj Polecamy Tajemnicze opowieści o przyjaźni z otaczającym światem Część dochodu ze sprzedaży zostanie przekazana na wsparcie działań KLUBU GAJA. Do nabycia w księgarniach internetowych: oraz w księgarniach stacjonarnych.

Rodzaje drzew głogowych z ich kwiatami i liśćmi (w tym drzewami Mayhaw) - ze zdjęciami Drzewa głogowe ( Crataegus ) są małymi owocującymi drzewami liściastymi o ciernistych gałęziach, ciemnozielonych liściach i skupiskach małych, białych, ostrych kwiatów. Owoce głogu to małe czerwone owoce ziarnkowe, które wyglądają jak skupiska miniaturowych jabłoni. Głogi to popularne ozdobne drzewa krajobrazowe, które rosną w ograniczonych przestrzeniach, gdzie występuje słaba gleba i drenaż. Hawthorn Trees Vs. Mayhaw Trees Niektóre rodzaje drzew głogu nazywane są drzewami Mayhaw - takie są odmiany Crataegus aestivalis i Crataegus opaca . Drzewa Mayhaw to średniej wielkości drzewa owocowe, które słyną z podobnych do jagód owoców mayhaw, które dojrzewają pod koniec kwietnia i maja. Owoce Mayhaw to cierpkie owoce ziarnkowe, które osiągają średnicę do 2,5 cm i wyglądają jak małe jabłka kraba. Małe czerwone owoce mayhaw są zamieniane w słodką galaretkę mayhaw z nutą cierpkości. Ten artykuł jest kompletnym przewodnikiem po najczęściej występujących drzewach głogu rosnących w krajobrazach ogrodowych. Zdjęcia i opisy tych kwitnące drzewa pomoże Ci zdecydować, które z nich są najlepsze dla Twojego domu lub ogrodu. Dodatkowo dowiesz się więcej o popularnych drzewach mayhaw. Fakty o głogach Głogi to kwitnące drzewa liściaste o małych czerwonych owocach Drzewa głogu są klasyfikowane jako małe drzewa ozdobne występujące w umiarkowanych regionach Ameryki Północnej i Europy. W zależności od gatunku głóg osiąga wysokość od 15 do 35 stóp (4,5 - 10,5 m). Drzewa charakteryzują się rozłożystymi zaokrąglonymi koronami, obfitością skupisk kwiatów i cierpkimi owocami. Drzewa głogowe to stosunkowo wolno rosnące drzewa, które żyją od 50 do 150 lat. Plik atrakcyjne drzewa liściaste rosną w wilgotnej glebie i dobrze się rozwijają w strefach USDA od 5 do 7. Jednak niektóre gatunki są bardziej odporne na zimno. Głogi są często uprawiane jako okazy drzewek trawnikowych lub drzew ulicznych. Liście głogu Liście głogu i jesienne liście (po prawej) Liście głogu są zwykle identyfikowane przez głęboko klapowane liście, które są ciemnozielone na górnej stronie i bladozielone na spodzie. Zdjęcia liści głogu przedstawiają drobne ząbki przypominające zęby na klapowanych brzegach. Kształt liścia głogu jest zwykle jajowaty, jajowaty lub klinowaty. Liście głogu mają od 1 ”do 3” (2,5 - 7,5 cm). Nawet gdy rosną w ciepłych regionach, takich jak Luizjana, Georgia i Teksas, drzewa głogu zrzucają liście przed zimą. Jesienią gęste liście liściaste zmieniają kolor na ciepłe żółte i pomarańczowe. Kwiaty głogu Kwiaty głogu są przeważnie białe, ale niektóre gatunki mają różowe kwiaty Drzewa głogowe są znane ze swoich dużych skupiska kremowobiałych kwiatów zakrywające cierniste gałęzie drzewa, gdy kwitnie. Kwiaty głogu kwitną od połowy do późnej wiosny, zapewniając wspaniałe kwiatowe ekspozycje. Każdy pojedynczy kwiat głogu ma pięć płatków i wydziela intensywny, piżmowy zapach. Kwiaty głogu rosną w płaskich, szerokich gronach zwanych baldaszkami. W zależności od gatunku głogu skupisko kwiatów może mieć kolor różowy lub różowawo-czerwony. Na przykład kwiaty na Cockspur Hawthorn ( Crataegus crus-galli ) i Czarny Głóg ( Crataegus douglasii ) to różne odcienie różu. Ale większość drzew głogowych produkuje białe kwiaty. Owoce głogu Drzewa głogowe wytwarzają owoce podobne do jagód, które mają cierpki smak Owoce z drzew głogowych wyglądają jak skupiska małych, zaokrąglonych owoców przypominających jagody, które pojawiają się od jesieni do zimy. Owoce głogu mają grubą czerwoną skórkę pokrywającą kremowożółty miąższ. Mięsisty, cierpki owoc ma od jednego do pięciu pestek pośrodku, przypominających małe pestki brzoskwini lub moreli. Owoce głogu osiągają średnicę od 0,5 ”do 1” (1,2 - 2,5 cm). Owoce są jadalne; natomiast owoce głogu ( może Łatwiej) są notorycznie kwaśne i zbyt pikantne dla większości ludzi. Dżemy z głogu i galaretki, takie jak galaretka mayhaw, są najczęstszym sposobem spożywania tych owoców. Chociaż owoc głogu przypomina bardziej owoc ziarnkowy, ogólnie określa się je mianem jagód. Dzieje się tak, ponieważ małe okrągłe owoce rosną w gronach, jak wiele rodzaje jagód zrobić. W zależności od Crataegus gatunku owoc może być czerwony, żółty, niebieski lub z małymi czerwonymi kwiatami Kora głogu Przykłady kory głogu. Po lewej: Głóg Waszyngtona (Crataegus phaenopyrum), po prawej: Głóg pospolity (Crataegus monogyna) Kora głogu wygląda na szarą i zwykle ma płytkie bruzdy i wąskie grzbiety biegnące pionowo. Młode drzewa głogowe można rozpoznać po gładkiej, szarej korze. Gdy głóg dojrzewa, jego kora wygląda jak ciemne odcienie brązu, który ma szorstką, popękaną teksturę. Ciernie drzewa głogu Ciernie na gałęzi głogu Innym sposobem identyfikacji drzew głogu są ich kolczaste gałęzie. Proste lub zakrzywione kolce głogu zwykle rosną między 1 ”a 3” (2,5 - 7,5 cm) długości. Ostre, sztywne kolce głogu mogą wyrządzić szkody, jeśli nie będziesz ostrożny. Uszkodzenia cierni głogu mogą powodować krwawienie, infekcje bakteryjne lub reakcje alergiczne. Identyfikacja głogu Większość gatunków drzew głogu wygląda podobnie i trudno je odróżnić. Gatunki głogu są zwykle identyfikowane przez ich szeroko jajowate zielone klapowane liście, efektowne skupiska wiosennych kwiatów i zwisające skupiska małych owoców podobnych do jagód. Głog jest również znany z rozprzestrzeniania się zaokrąglonej do stożkowej korony. Rodzaje głogów (ze zdjęciami) Przyjrzyjmy się bardziej szczegółowo najpowszechniejszym rodzajom kwitnących drzew głogu, które mogą dodać piękna i koloru Twojemu ogrodowi. Głóg pospolity ( Crataegus monogyna ) Głóg pospolity (Crataegus monogyna) Głóg pospolity to małe, cierniste drzewo z klapowanymi zielonymi liśćmi, białymi kwiatami rosnącymi w baldachach i małymi czerwonymi owocami. Głóg pospolity, zwany także kwitnieniem majowym, to kwitnące drzewo, podobne do krzewu, które osiąga wysokość od 15 do 45 stóp (5 - 14 m). Powszechne drzewa głogowe rozwijają się w strefach USDA od 5 do 7. Głóg pospolity znany jest również z kolczastych gałęzi. Niektóre ciernie wyłaniają się z pąków kwiatowych, a inne pojawiają się na końcu pędu. Można również rozpoznać ten gatunek głogu po jego szaro-ciernistej korze z cienkimi, pionowymi szczelinami. Głóg pospolity ( Crataegus monogyna ) najlepiej rośnie w pełnym słońcu lub półcieniu i wilgotnej, przepuszczalnej glebie. Inne nazwy rodzimego europejskiego głogu pospolitego to głóg jednoziarnisty, cierń żywopłotu, quickthorn i maythorn. Kwiaty głogu: Powszechny głóg kwitnie masami kremowobiałych kwiatów z delikatnymi różowymi pylnikami. Podczas kwitnienia późną wiosną płaskie, białe spraye pokrywają większość gałęzi. Te kwiaty głogu wydzielają słodki zapach. Wspólne kwiaty głogu Owoc głogu: Owoce z głogu pospolitego są skupiskami jadalne czerwone jagody które mierzą 0,4 ”(1 cm). Wyglądają jak owoce jagodowe małe kraby i są na drzewie od jesieni do zimy. Owoce i liście głogu zwyczajnego Liście głogu: Zwykłe liście głogu są odwrotnie jajowate z trzema lub czterema płatami po każdej stronie. Ciemnozielone liście są jak niektóre klapowane gatunki dębu odchodzi. Jesienią liście zmieniają kolor na żółtawo-pomarańczowy. Washington Hawthorn ( WASHINGTON HAWTHORN ) Drzewo głogu Waszyngtona (Crataegus phaenopyrum) Głóg waszyngtoński to małe, wielopniowe drzewo o błyszczących zielonych, jajowatych liściach, atrakcyjnych białych kwiatach i jaskrawoczerwonych owocach. Nazywane również cierniem Waszyngtona, to drzewo liściaste ma zaokrągloną koronę z gęstymi, bujnymi liśćmi. Głóg Waszyngtona rośnie od 20 do 25 stóp (6-7,5 m). Atrakcyjną cechą głogu waszyngtońskiego jest jego łuszcząca się kora od ciemnoszarego do brązowego. W miarę starzenia się drzewa kora nabiera łuszczącego się wyglądu i odpada w postaci płatków. To ujawnia pomarańczowo-czerwoną wewnętrzną korę. Jak większość głogów, kora ma kolce. Głóg Waszyngtoński kwitnie w strefach USDA od 4 do 8 i pochodzi z USA. To wszechstronne drzewo ozdobne najlepiej rośnie w pełnym słońcu. Dojrzałe drzewa dobrze przystosowują się do suchych lub wilgotnych gleb, o ile istnieje odpowiedni drenaż. Jak większość głogów, głóg waszyngtoński ma ostre kolce na gałęziach i pniu. Jego krzewiastość oznacza, że można przycinać drzewo jako kwitnący ekran prywatności lub zabezpieczenie. Efektowne białe kwiaty, oszałamiające jesienne kolory i czerwone zimowe jagody sprawiają, że gatunek ten jest popularnym okazem drzewa cieniującego. Ze względu na atrakcyjne, efektowne kwiaty i oszałamiający czerwony kolor jesieni, wiele osób opisuje głóg waszyngtoński jako jeden z najpiękniejszych ozdobnych głogów. Kwiaty głogu: Głóg waszyngtoński znany jest z wielu skupisk białych kwiatów o płaskich wierzchołkach. Drzewo białego głogu kwitnie od połowy wiosny do połowy lata. Kwiaty tego gatunku głogu wydzielają nieprzyjemny zapach. Kwiaty Washington Hawthorn Owoc głogu: Owocem głogu waszyngtońskiego są małe, jaskrawoczerwone skupiska ziarnkowe pojawiające się od września do listopada. Błyszczące owoce podobne do jagód mają do 0,5 cm szerokości i mają ostry smak. Jagody i liście Washington Hawthorn Liście głogu: Liście głogu Waszyngtona mają kształt trójkątny lub jajowaty i osiągają długość od 1 ”do 3” (2,5 - 7,5 cm). Liście klapowane mają wygląd małych liści klonu. Brzegi liści są ząbkowane i mają prosty, naprzemienny układ na ciernistych gałęziach. Jesienny kolor WASHINGTON HAWTHORN to odcienie jaskrawoczerwonej, fioletowej i pomarańczowej. Angielski głóg ( Crataegus laevigata ) Angielski Hawthorn (Crataegus laevigata „Punicea”) Głóg angielski to duży kwitnący krzew lub małe drzewo o błyszczących zielonych klapowanych liściach, o masie jasnoróżowe lub białe kwiatostany i jasne lub ciemnoczerwone okrągłe owoce. Zwany także głogiem leśnym lub majonezem, Crataegus laevigata dorasta do 8 m wysokości. Drzewo ozdobne najlepiej rośnie na wilgotnych, przepuszczalnych glebach. Pochodzący z Europy angielski głóg kwitnie w strefach USDA od 5 do 8. Inne popularne nazwy angielskiego drzewa głogu to gładki głóg, głóg z Midland i cierń pospolity. Owoc głogu: Owocami angielskich drzew głogowych są czerwone, podobne do jagód pomes, które rosną w gęstych skupiskach. Każdy mały spłaszczony okrągły owoc ma od 0,2 ”do 0,4” (0,6 - 1 cm). Angielski owoc głogu Kwiaty głogu: Wiosenne kwiaty głogu angielskiego pokrywają gałęzie z pięknymi pięciopłatkowymi kwiatami. Płasko zakończone baldaszki jasnoróżowych lub białych kwiatów przypominają jabłko lub kwiaty wiśni . Angielskie kwiaty i liście głogu Liście głogu: Angielski głóg ma błyszczące zielone, jajowate liście z trzema do pięciu płatów. Liście są ułożone naprzemiennie i mierzą od 1 ”do 3” (2,5 - 7,5 cm). Liście głogu angielskiego nie mają znaczącego jesiennego koloru. Głóg Cockspur ( Crataegus crus-galli ) Cockspur Hawthorn Tree (Crataegus crus-galli) Ostróżka jest niewielkim drzewem lub krzewem liściastym, z niekrzywionymi, ząbkowanymi liśćmi, spektakularnymi białymi kwiatami i czerwonymi owocami podobnymi do jabłka. Ten gatunek głogu rośnie od 15 do 35 stóp (4,5 - 10 m) i ma zaokrąglony, piramidalny kształt. Ma jasnoszarą, gładką korę z lekkim spękaniem. Podobnie jak większość głogów, głóg cockspur ma efektowne, pachnące białe kwiaty. Kwiaty kwitną wiosną i wydzielają przyjemny zapach, który stopniowo przechodzi w nieprzyjemny rybi smród. Plik Crataegus crus-galli Gatunek głogu można rozpoznać po jajowatych, błyszczących, zielonych liściach o długości do 7,5 cm. W przeciwieństwie do innych drzew głogu liście tego gatunku nie mają płatów. Jesienią liście przebarwiają się na różne odcienie czerwieni, pomarańczy i fioletu. Cockspur Hawthorn odchodzi jesienią Inną cechą głogu jest jego ogromne, długie ciernie. Sztywne kolce mogą mieć do 4 ”(10 cm) długości. Bezkolcowa ostróżka głóg ( Crataegus crus-galli var. rozciąganie ) Głóg bezkolcowy Cockspur (Crataegus crus-galli var. Inermis) Bezkolcowe drzewo głogowe z ostrogami ma typowe cechy rozpoznawcze głogów - gęste liście, skupiska białych kwiatów i czerwone jagody. Jednakże Crataegus crus-galli var. rozciąganie jest wyjątkowa, ponieważ jest to odmiana głogu bez kolców. Możesz bezpiecznie posadzić to drzewo na swoim podwórku bez obawy o uszkodzenie przez ciernie. Głóg bezkolcowy ostróżka kwitnie w pełnym słońcu i na większości rodzajów wilgotnych gleb. Krzewy rosną między 6 a 9 m. Jednak przy regularnym przycinaniu możesz ograniczyć jego wysokość. W zależności od potrzeb w zakresie kształtowania krajobrazu, możesz uprawiać ten gatunek głogu jako kwitnący żywopłot, ekran prywatności lub drzewo okazów. Chiński głóg ( Crataegus pinnatifida ) Chiński głóg (Crataegus pinnatifida) Chiński głóg to małe, podobne do krzewu drzewo z klapowanymi zielonymi liśćmi, skupiskami białych kwiatów rosnących w postaci balonów i dużymi kulistymi owocami. Chińskie głogi osiągają wysokość od 15 do 23 stóp (4,5 - 7 m). Ten mało wymagający gatunek drzewa ma cienką szarą korę i nieregularną, zaokrągloną koronę. Tą charakterystyczną cechą chińskiego głogu są jego duże, czerwone, jadalne owoce przypominające jabłka. W języku chińskim nazwa drzewa oznacza „duży czerwony owoc”, a skupiska czerwonych owoców to jedne z największych owoców głogu. Liście głogu chińskiego są jajowate, ze spiczastymi, klapowanymi brzegami. Liście rosną od 2 ”do 4” (5 - 10 cm) długości i tworzą gęsty baldachim na drzewie. Podobnie jak większość głogów, białe balony przekształcają wiosną drzewo w masę białych kwiatów. Czarny głóg ( Crataegus douglasii ) Liście i owoce głogu czarnego (Crataegus douglasii) Czarny głóg to zwarty, ciernisty krzew lub drzewo z ząbkowanymi liśćmi w kształcie wachlarza, białymi kwiatami i ciemnofioletowymi, prawie czarnymi owocami. Jako ozdobne drzewo krajobrazowe, czarny głóg ma zaokrągloną koronę z rozłożystych gałęzi. Czarny głóg rośnie od 10 do 25 stóp (3-8 m) wysokości i jest szeroki. Ten głóg znany jest z błyszczących, skórzastych liści, które tworzą baldachim z gęstych liści zapewniających cień. Jesienią liście głogu zmieniają kolor na pomarańczowy, żółty lub czerwony. Następnie pojawiają się skupiska jasnych, ciemnofioletowych lub czarnych owoców, które dodają koloru jałowym jesiennym i zimowym krajobrazom. Czarny głóg ma naturalny krzewiasty wzrost, dzięki czemu jest idealna roślina do żywopłotu do ekranu prywatności lub bariery bezpieczeństwa. Odmiany drzew Mayhaw ( Crataegus opaca i Crataegus aestivalis ) Owoce drzewa Mayhaw są używane do produkcji galaretek i dżemów Dwa popularne typy drzew Mayhaw - Crataegus aestivalis i Crataegus opaca - rosną na bagnistych obszarach w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych. Drzewa Mayhaw rosną między 12 a 36 stóp (4 - 11 m) i mają kępy różowawo-białych kwiatów i jasnoczerwonych owoców. Powszechna nazwa tych gatunków głogu - mayhaw - pochodzi od faktu, że duże owoce jagodowe lub mayhaws dojrzewają w maju. Ponieważ są zbyt kwaśne, aby je zjeść, owoce mayhaw są zbierane i używane do robienia galaretek mayhaw, konfitur i dżemów. Ta słodka, ale pikantna przyprawa ma różowoczerwony kolor i jest popularna w południowych stanach. Głóg zachodni ( Crataegus opaca ) ma owalne, ciemnozielone lśniące liście, białe lub różowe kwiaty i skupiska czerwonych jabłkowatych kłosów. Głóg majowy ( Crataegus aestivalis ) ma klinowate, zielone liście z ząbkowanymi brzegami. Białe kwiaty rosną pojedynczo lub w małych gronach. Owoce majonezu w kolorze bordowym osiągają wysokość do 2,5 cm. Jak sadzić głogowe drzewa Drzewa głogowe są łatwe w uprawie w większości krajobrazów ogrodowych. Wszechstronne drzewa ozdobne dobrze dostosowują się do różnych rodzajów gleby. Większość gatunków drzew głogowych rozwija się w wilgotnych glebach; jednak są one względne rośliny odporne na suszę kiedy zostanie ustalony. Drzewa głogowe najlepiej rosną w pełnym słońcu i tolerują trochę cienia. Jeśli masz dzieci w ogrodzie, najlepiej posadzić bezkolcowe głogi. Odmiany cierniste są doskonałymi krzewami do ochrony prywatności lub żywopłotów. Rosnące jako małe drzewo głogi są atrakcyjnymi okazami drzew na trawniki. Powiązane artykuły: Rodzaje czerwonych jagód rosnących na drzewach lub krzewach Drzewa akacji: rodzaje, liście, kwiaty, ciernie Rodzaje szarańczy z przewodnikiem identyfikacyjnym

drzewa szarańczy są szybko rosnącymi drzewami kwitnącymi, które należą do rodziny roślin kwitnących o nazwie Fabaceae. Najczęściej spotykanymi drzewami szarańczy są szarańcza czarna i szarańcza MIODOWA. Drzewa szarańcza to wytrzymałe drzewa, które są znane z twardego i trwałego drewna, pachnących słodkich wiosennych kwiatów i kolorowych jesiennych liści. Wiele odmian drzew szarańczy ma długie ostre ciernie i istnieje kilka gatunków bez cierni., drzewa szarańczy mogą żyć ponad sto lat, a drewno jest jednym z najtwardszych spośród wszystkich drzew liściastych. Drewno szarańcza jest wyjątkowo trwałe, a drewno doskonale nadaje się do produkcji mebli, słupków ogrodzeniowych, podłóg i małych łodzi. W porównaniu z miodem, Drewno szarańczy jest bardziej powszechne. większość gatunków drzew szarańczy rośnie we wschodnich stanach Ameryki Północnej. gatunki drzew szarańczy dzielą się na dwa rodzaje: Robinia i Gleditsia. Czarne drzewa szarańczy są w rodzaju Robinia, podczas gdy miodowe drzewa szarańczy są w rodzaju Gleditsia., nazwa „miód” pochodzi od tego, że drzewa szarańczy miodowej mają strąki o słodkim smaku. Słodko pachnące kwiaty są również źródłem nektaru dla pszczół miodnych. ważne jest, aby zidentyfikować gatunki drzew szarańczy, ponieważ niektóre odmiany są toksyczne. Na przykład drzewo szarańczy czarnej zawiera toksyczne związki, podczas gdy strąki z drzewa szarańczy miodowej są jadalne. (1) w tym artykule dowiesz się o różnych typach drzew szarańczy. Zdjęcia, opisy i ich nazwy naukowe pomogą zidentyfikować każdy gatunek tych drzew liściastych., Identyfikacja drzew szarańczy Identyfikacja gatunków drzew szarańczy może być dokonana na podstawie takich cech, jak ich kwiaty, kolor kory, wysokość drzewa i ciernie. Innym sposobem identyfikacji rodzaju drzewa szarańczy jest kształt i kolor jego strąków nasiennych. drzewa szarańczy rosną do 66-98 m n. p. m. (20-30 m). liście na drzewach szarańczy są podobne do piór i mają kształt pinnately i mierzą od 6″ do 14″ (15-36 cm). Liście drzewa mają ciemnozielony lub jasnozielony kolor, w zależności od gatunku. Jesienią zielone liście zmieniają się w oszałamiający jasny żółty kolor., Liście mają od 0,6″ do 1 ” (1,5 – 2,5 cm) i są ułożone naprzemiennie na łodydze liści. Liście drzewa są dwudzielnie złożone, co oznacza, że mniejsze gałęzie liści wyrastają z głównej łodygi liści. patrząc na zdjęcia liści szarańczy zauważysz, że są one podobne do liści paproci. Liście Czarnego drzewa szarańczy Kolejną cechą charakterystyczną drzew szarańczy są ich ostre ciernie, które mogą mierzyć od 1,2″ do 4″ (3-10 cm) długości. Kolce te mogą rosnąć pojedynczo lub na ciernistych gałęziach., Są niezwykle wytrzymałe i mogą łatwo przebić skórę. ciernie szarańczy chociaż pochodzą z Ameryki Północnej, drzewa szarańczy rosną w wielu krajach na całym świecie. Drzewa te rosną tak szybko, że w niektórych regionach należą do klasy inwazyjnych gatunków roślin. rodzaje szarańczy (ze zdjęciami i popularnymi nazwami) przyjrzyjmy się różnym rodzajom szarańczy, zaczynając od dwóch najpopularniejszych gatunków—czarnej szarańczy i miodowej szarańczy., Czarna szarańcza (Robinia pseudoacacia) Na zdjęciu: czarna szarańcza czarna szarańcza jest drzewem liściastym, twardo zalesionym, które dobrze rośnie w słonecznych miejscach. Podobnie jak szarańcza MIODOWA, drzewo szarańczy czarnej może wytrzymać słabą glebę, suszę i wilgotne środowiska uprawy. czarna szarańcza nazywana jest również „fałszywą Akacją”, „pachnącą białą szarańczą” i „Robinią zwyczajną.”Pochodzi z takich stanów jak Pensylwania, Alabama, Georgia, Missouri i południowe Ohio., czarne drzewa szarańczy rosną do 40-100 m n. p. m. (12-30 m) z wyjątkowymi odmianami osiągającymi Wysokość 171 stóp. 52 m). Ostre kolce na czarnej szarańczy są zwykle obecne na niedojrzałych drzewach i rosną u podstawy każdego liścia. W przeciwieństwie do miodowych drzew szarańczy, ostre kolce są krótkie i nie rosną w długich gałęziach wokół drzewa. kora, strąki nasienne, gałęzie i liście są uważane za toksyczne. kwiaty szarańczy czarnej czarne drzewa szarańczy kwitną późną wiosną z intensywnie pachnącymi białymi kwiatami., Niektóre gatunki wytwarzają różowe lub fioletowe kwiaty. Kolor kwiatów pomaga odróżnić czarną szarańczę od miodowych drzew szarańczy, które mają kremowo-zielone kwiaty. Duże opadające kwiaty mogą mierzyć od 4 „do 8” (10-20 cm) i tworzyć atrakcyjne grona. Kwiaty czarnego drzewa szarańczy są bogate w nektar, dzięki czemu jest to piękna roślina MIODOWA. liście szarańczy czarnej liście na drzewach szarańczy czarnej są pinnately złożone i dorastają do około 10″ (25 cm) długości. Małe owalne lub jajowate ulotki na każdym liściu są wielkości odcisku kciuka., W porównaniu do miodowych drzew szarańczy, czarne liście szarańczy mają ciemniejszy zielony kolor. kora czarnego drzewa szarańczy Drewno czarnej szarańczy (po lewej) i kora (po prawej) kora jest głęboko bruzdowana i jest brązowo-szara. Ze względu na pomarańczowoczerwone kolory w głębokich rowkach, kora może mieć ogólny czerwonawy wygląd. Kora szarańczy czarnej nie jest ostra i ciernista jak drzewo szarańczy miodowej., miodowe drzewo szarańczy (Gleditsia triacanthos) miodowe drzewo szarańczy miodowe drzewo szarańczy jest wytrzymałym, szybko rosnącym drzewem, podobnym do czarnego drzewa szarańczy. Podobnie jak czarna szarańcza, gatunek miododajnej szarańczy rośnie w wielu różnych środowiskach i kwitnie w pełnym słońcu. podobnie jak drzewo czarnej szarańczy, ten rodzaj pochodzi z takich stanów jak Pensylwania, Iowa, Teksas i Georgia. drzewa miododajne rosną do 66-100 m n. p. m. (20 – 30 m) wysokości., W przeciwieństwie do czarnej szarańczy, pień drzewa szarańczy miodowej ma kolczaste gałęzie rosnące wokół niego. Ostre kolce Zwykle dorastają do 4 „(10 cm) długości, ale mogą być do 8 ” (20 cm). Kolczasty pień jest jednym z powodów, dla których drzewo jest również nazywane „ciernistą” szarańczą. w ogrodowym krajobrazie rosną drzewa miododajne jako okazy drzew ozdobnych. Jasnozielone liście jesienią zmieniają piękny żółty kolor. Rozległe rozłożenie liści drzewa, małe liście i szeroko rozstawione gałęzie sprawiają, że jest to doskonałe drzewo cienia., gatunki drzew miododajnych z botanicznym terminem „inermis”—łacińskie słowo oznaczające „nieszkodliwy” lub „bezbronny”—w nazwie są ciernistymi odmianami gatunku. strąki nasienne lub rośliny strączkowe dojrzewają wczesną jesienią. To słodki groszek, który zwierzęta lubią jeść. strąki nasion szarańczy Miodowej kwiaty drzewa szarańczy Miodowej szarańcza MIODOWA ma grona małych, kremowo-zielonych kwiaty kwitnące późną wiosną i wczesnym latem., W porównaniu z czarną szarańczą, kwiaty miodowego drzewa szarańczy nie są tak efektowne i oszałamiające. Jednak zarówno gatunki Robinia, jak i Gleditsia z drzew szarańczy mają silnie pachnące kwiaty. liście szarańczy Miodowej liście na drzewach szarańczy miodowej pojawiają się nieco wcześniej niż na drzewach szarańczy czarnej. Jednym ze sposobów odróżnienia szarańczy miodowej od drzew szarańczy czarnej jest to, że liście nie mają ulotki na końcu. Również liście drzewa szarańczy miodowej wydają się być jaśniejszym odcieniem zieleni niż odmiana „czarna”., Kora drzewa szarańczy Miodowej Kora drzewa szarańczy Miodowej jest szarobrązowa do czerwonobrązowej i pokryta kępami rozgałęzionych cierni. Imperial Honey Locust Tree (Gleditsia triacanthos f. inermis 'Impcole') imperial honey locust tree to gatunek drzewa liściastego, który dorasta do 40 stóp. 12 m). Fakt, że to drzewo szarańcza nie ma cierni i szeroko rozprzestrzeniony baldachim oznacza, że jest to świetne drzewo cienia do ogrodu., podobnie jak inne rodzaje drzew szarańczy, szarańcza cesarska ma piękne, przypominające paproć liście, które jesienią zmieniają kolor na słoneczny żółty. Drzewa są również odporne na warunki zasolenia, brak wody i silne wiatry. kwiaty szarańczy Cesarskiej kwiaty to małe skupiska zielonkawobiałych kwiatów, które kwitną późną wiosną i wczesnym latem. liście drzewa szarańczy Cesarskiej liście podobne do piór są jaskrawozielone przez wiosnę i lato, a jesienią stają się złocistożółte., Kora drzewa szarańczy Cesarskiej podobnie jak wiele gatunków drzew szarańczy miodowej, kora jest szaro-brązowa. Skyline Honey Locust Tree (Gleditsia triacanthos 'Skycole') odmiana Honey locust 'Skycole' jest kolejnym popularnym drzewem cieniującym w ogrodowych krajobrazach. Drzewo dorasta do 45 stóp. (13 m) i ma rozpiętość baldachimu 35 stóp. 10 m). Podobne do paproci liście i szeroko rozstawione gałęzie dają wystarczająco dużo cienia, nie blokując całkowicie światła słonecznego. jednym z powodów popularności tej odmiany szarańczy jest to, że rośnie w kilku niekorzystnych warunkach., Może wytrzymać wysokie ciepło, pełne słońce, kwaśną lub alkaliczną glebę i zanieczyszczenia miejskie. Zielonkawobiałe, niepozorne kwiaty pojawiają się w maju i czerwcu i zmieniają się w długie, skręcone pestkowce o fioletowym kolorze. Strąki te zawierają słodką, miodopodobną substancję, jak wszystkie drzewa szarańczy miodowej. Skyline honey locust tree leaves liście na skyline honey locust tree są pinniate lub bipinniate zawierające pary małych, jajowatych listków. Ciemnozielone liście latem zamieniają się w atrakcyjne żółte liście jesienią., Skyline honey locust tree kora jak w przypadku większości gatunków drzew szarańczy miodowej, „skyline” ma kolczasty pień z ciernionymi gałęziami. Jeśli chcesz mieć bez cierni odmianę szarańczy skyline, poszukaj odmiany Gleditsia triacanthos f. inermis 'Skycole'. drzewo szarańczy Nowego Meksyku (Robinia neomexicana) drzewo szarańczy Nowego Meksyku jest również nazywane południowo-zachodnią szarańczą lub hojalito. Ten typ „czarnego” drzewa szarańczy kwitnie w stanach takich jak Kolorado, Utah, Arizona i Nowy Meksyk., Inne nazwy dla drzewa szarańczy Nowego Meksyku to Pustynna szarańcza, Różowa szarańcza lub różowa szarańcza. drzewo szarańczy Nowego Meksyku dorasta do 16-32 stóp. (5-10 m). Późną wiosną i wczesnym latem wydobyć piękne pachnące fioletowo-różowe grona kwiatów na tym drzewie szarańczy. Te atrakcyjne kwiaty przyciągają pszczoły miodne, które szukają nektaru. Te efektowne kwiaty wyrastają na czerwonawo-fioletowych gałęziach, które mają kolce u podstawy. Kwiaty Drzewa szarańczy Nowego Meksyku słodko pachnące, pachnące kwiaty są jasnofioletowe i odcienie różu., Ten kolor kwiatów jest nietypowy dla drzew z rodzaju Robinia, ponieważ kwiaty są zwykle białe. Z tego powodu drzewa szarańczy Nowego Meksyku są popularne w krajobrazach ogrodowych w gorącym klimacie. kwiaty zmieniają się w brązowe strąki z szczecinkami. liście szarańczy z Nowego Meksyku mają od 4″ do 6″ (10-15 cm) długości i są podobne do paproci, jak wszystkie drzewa z rodzajów Robinia i Gleditsia. Małe włoski lub szczeciny rosnące na ciemnozielonych liściach nadają im szarawy wygląd., Kora drzewa szarańczy nowej Meksyku podobnie jak drzewo szarańczy czarnej, kora odmiany New Mexico jest jasnoszara z płytkimi bruzdami. inermis 'Suncole') odmiana 'Suncole' jest popularnym drzewem liściastym ze względu na pierzaste liście, które zapewniają piękny cień w gorącym słońcu. Odmiana ta nosi nazwę „inermis”, co oznacza, że szarańcza słoneczna jest drzewem bez cierni., w porównaniu do rodzimych gatunków miododajnych odmiana Sunburst jest krótsza. Zamiast rosnąć do 80 lub 100 stóp. (24-30 m), szarańcza słoneczna osiąga tylko 40 stóp. (12 m) wysokości. istnieje wiele powodów, dla których odmiana 'Suncole' jest popularna w ogrodach krajobrazowych. Jego szerokie rozprzestrzenienie, brak cierni i brak strąków sprawiają, że nie jest to drzewo „brudne”. Nie ma ostrego kręgosłupa ani strąków, które można by wyczyścić jesienią., Sunburst Honey Locust Tree flowers małe grona kwiatowe są zielonkawo-żółtym kolorem, które zapewniają kolor Twojemu ogrodowi późną wiosną i wczesnym latem. Sunburst Honey Locust Tree leaves Sunburst Honey locust leaves są pinniate i mają delikatną teksturę. Wzrost nowych liści wiosną ma bladożółty kolor, który latem stopniowo zmienia się w jasnozielony. Jesienią podobne do paproci liście zmieniają piękny żółty kolor, podobny do wszystkich rodzajów drzew szarańczy. , inermis) Wybierz bez cierni odmianę drzew szarańczy miodowej, jeśli chcesz wyhodować elegancką, wysoką szarańczę miodową w swoim ogrodzie. drzewa szarańczy ciernistej mają piękne liście, jasne kwiaty i przyciągają pszczoły miodne. Ponieważ kultywary 'inermis' nie mają ostrych kolców na korze, nie ma niebezpieczeństwa zranienia się. drzewo szarańczy purpurowej (Robinia pseudoacacia 'Purple Robe') atrakcyjnymi cechami drzewa szarańczy purpurowej są młode czerwone liście, które zmieniają kolor na niebiesko-zielony, a jesienią żółkną., Podobnie jak inne uprawiane drzewa szarańczy miodowej, „Purpurowa Szata” rośnie do wysokości od 30 do 40 stóp. (9 – 12 m) wysokości i ma rozpiętość do 30 stóp. (9 m) szerokości. liście paproci i gałęzie, które są szeroko rozstawione, oznaczają, że to drzewo szarańczy jest kolejnym doskonałym drzewem, które zapewnia cień na podwórku lub w ogrodzie. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów drzew szarańczy, takich jak szarańcza czarna i szarańcza miodowa, jest to zimnowodny, odporny na suszę rodzaj drzewa., Purple Robe Locust Tree flowers grona mocno pachnących różowo-fioletowych kwiatów zwisają z drzewa szarańczy, wypełniając ogród wiosennymi kolorami. Purple Robe Locust tree leaves liście drzewa szarańczy „Purple Robe” są metalicznie czerwone, gdy są niedojrzałe, i stopniowo zmieniają głęboki zielony lub niebieskozielony kolor. Robinia hispida (Robinia hispida) szarańcza jest dużym kwitnącym krzewem o złożonych liściach, różowych pachnących kwiatach i czerwonawo-brązowych strąkach nasion., Jego szybko rosnący charakter i skomplikowany system korzeniowy sprawiają, że szczeciniaste drzewo szarańczy jest uważane za inwazyjne w wielu stanach. Inne nazwy dla szarańczy szczeciniastej to różowo-akacja i mchowa szarańcza. bo szczeciniaste rośliny nie rosną wyżej niż 10 stóp. (3 m), są idealnym rodzajem małych drzewek do ogrodu. Posadź swoje małe, szczeciniaste drzewo szarańczy w pełnym słońcu i dobrze odprowadzającej glebę. Rozpiętość do 15 stóp. oznacza to, że krzew szarańczy nadaje się do okrywania podłoża w słonecznych ogrodach., kwiaty szarańczy Szczeciniastej fioletowo-różowe zwisające kwiaty nadają ogrodowi dużo koloru późną wiosną i wczesnym latem. Te efektowne kwiaty mają intensywny zapach, co oznacza, że szczeciniaste drzewo szarańczy przyciąga pszczoły miodne i inne zapylacze. liście szarańczy Szczeciniastej liście są pinnately złożone z od 7 do 15 listków na każdym liściu. Będąc członkiem rodzaju Robinia, na końcu każdego liścia znajduje się mała owalna ulotka. Kora szarańczy Szczeciniastej kora na szarańczy szczeciniastej jest szara i gładka., Młode gałęzie mają fioletowo-brązowe drobne włoski, nadające łodydze włosowaty wygląd. Shademaster Honey Locust Tree shademaster honey locust to idealne drzewo, jeśli szukasz drzewa trawnikowego. Jest to bez cierni i bez strąków odmiana drzewa szarańczy z małymi listkami, co oznacza, że jest łatwy w utrzymaniu. Masz również mniej pracy jesienią, aby oczyścić liście szopy. doskonały cień tego drzewa szarańczy pochodzi z wyjątkowo szerokiego pokrycia baldachimem. Drzewo może dorastać do 75 stóp. (22 m) wysokości i zapewniają zacienienie do 40 stóp. (12 m) szerokości., Szeroko rozmieszczone gałęzie i pinnate liście zapewniają dużo cienia w gorące lata. Jednak oślepione światło słoneczne oznacza, że rośliny, które potrzebują półcienia, dobrze rosną w jego cieniu. małe lub karłowate drzewa płaczące do kształtowania krajobrazu rodzaje kwitnących drzew ze zdjęciami karłowate drzewa owocowe do uprawy wewnątrz lub Na Zewnątrz

█ Zapraszam na swoją nową stronę Rejestr Polskich Drzew Pomnikowych ( na której znajdą Państwo najbardziej aktualne dane dotyczące rekordowych drzew w Polsce. Strona ma charakter otwarty - każdy może się zarejestrować i po zalogowaniu dodawać do bazy "swoje" drzewa wraz z ich pomiarami oraz zdjęciami. Bez zalogowania program pracuje w trybie "tylko odczyt" - dodawanie wpisów (także ich modyfikacja i usuwanie) nie jest możliwe, jednak bez przeszkód można przeglądać zgromadzone w bazie dane. To pochodzące z Ameryki Północnej, wysokie i dość smukłe drzewo liściaste posiada przeważnie wąską lecz rozszerzającą się ku górze, ażurową koronę. Jego wizytówką, od której zresztą pochodzi zarówno nazwa gatunkowa trójcierniowa, jak i zwyczajowa nazwa rodzaju iglicznia, są bardzo długie (osiągające nawet do 20cm!) i niezwykle ostre ciernie. Wyrastają one w gęstych pęczkach z pni i konarów starszych drzew. Wyglądają tak imponująco, a zarazem niebezpiecznie, że u niektórych ludzi wywołują wręcz przerażenie. Lepiej nie wyobrażać sobie co mogłoby się stać, gdyby ktoś przez nieuwagę zderzył się z pniem najeżonym tak potężnymi kolcami. Pierzaste liście glediczji trójcierniowej są podobne do występujących u robinii akacjowej, jednak w odróżnieniu od tych ostatnich liczba listków w liściu jest parzysta, a dodatkowo obok liści pojedynczo złożonych występują często liście podwójnie złożone, a nawet o budowie mieszanej. Ciekawie prezentują się także owoce glediczji trójcierniowej. Mają one postać bardzo długich (nawet do 40cm!) i płaskich, mocno poskręcanych strąków z nasionami. Mimo opisanych wyżej unikalnych i niezwykle atrakcyjnych walorów dekoracyjnych, glediczja trójcierniowa jak dotąd nie zdobyła w Europie zbyt dużej popularności. Być może jednym z powodów jest strach przed jej groźnie wyglądającymi i chyba rzeczywiście bardzo niebezpiecznymi cierniami. Problem ten jest czasami rozwiązywany przez sadzenie tzw. odmian bezbronnych, czyli nie posiadających cierni. Ktoś kiedyś napisał, że glediczja to "taka trochę dziwna akacja" (dokładniej robinia akacjowa - przyp. red.). Czasami można też spotkać określenie, że jest to "kuzynka robinii akacjowej". Rzeczywiście, oba drzewa są w dużym stopniu podobne do siebie, należą do tej samej rodziny, a nawet pochodzą z tego samego rejonu świata. Jednak zarówno ciernie, jak i strąki glediczji trójcierniowej są bez porównania większe od tych u robinii akacjowej. Warto też zauważyć, że glediczja tworzy zupełnie nietypowe dla swojej rodziny, małe i niepozorne kwiaty zebrane w krótkie grona, podczas gdy duże i atrakcyjne motylkowate kwiaty robinii akacjowej stanowią wręcz modelowy przykład kwiatów roślin z rodziny bobowatych. Praktycznie jedyny uprawiany w Europie gatunek glediczji (pozostałe należą do rzadkości i są spotykane bardzo sporadycznie, głównie w ogrodach botanicznych). W miejskich nasadzeniach stosuje się wiele zmodyfikowanych odmian i form, np. bezbronna (bezcierniowa) forma f. 'Inermis' i odmiana 'Sunburst' czy bezowocowe odmiany 'Skyline' i 'Shademaster' (nie powodujące obfitego zaśmiecania podłoża opadającymi strąkami). Do szczególnie atrakcyjnych należy wspomniana odmiana 'Sunburst', która poza tym, że jest bezcierniowa i bezowocowa, posiada dodatkowo wyróżniające się kolorystycznie, żółtozielone liście. Występowanie Zasięg. Środkowe i wschodnie obszary USA (głównie rejon doliny Missisipi). Biotop. W warunkach naturalnych jest składnikiem wilgotnych lasów porastających duże doliny rzeczne. Preferencje. Gatunek o małych wymaganiach, preferujący gleby (średnio) wilgotne i ubogie, światłolubny, odporny na suszę i bardzo odporny na mrozy, mało wrażliwy na zanieczyszczenia powietrza (dobrze nadaje się do sadzenia w miastach). Długość życia i tempo wzrostu. Drzewo krótkowieczne, szybko rosnące (zwłaszcza w młodości). Osiąga wiek 100-120(150) lat. Zastosowanie W Europie drzewo ozdobne o wysokiej wartości dekoracyjnej, sadzone głównie w miejskich parkach oraz jako przydrożne. Bardzo dobrze nadaje się do ogrodów z powodu prześwitującej korony, dającej nie tylko delikatny i przyjemny, ażurowy cień, ale też nie zagłuszającej roślin rosnących pod spodem. W USA glediczja trójcierniowa należy do najważniejszych miododajnych drzew, a jej dobre jakościowo drewno jest używane do produkcji podkładów kolejowych i stempli. Pokrój Wysokie drzewo liściaste o dość wąskiej, rozszerzającej się ku górze koronie z długimi, ukośnie wzniesionymi konarami. Rozmiary. Wysokość 30-35(40)m (w Polsce 25-30m). Średnica pnia █ Najgrubsza w Polsce znana autorowi glediczja rośnie na terenie parku w Kobylnikach (wieś w powiecie kruszwickim w woj. kujawsko-pomorskim); drzewo to posiada pień o obwodzie (Φ i mierzy wysokości (KB, 2015, laser). Więcej informacji na temat rekordowych drzew - patrz dodatek Rekordy. Szczegóły pokroju. Pień regularny, średniej grubości, pojedynczy. Korona dość wąska, zwykle do pewnej wysokości prawie kolumnowa, powyżej wyraźnie rozszerzająca się ku górze, posiada mocno prześwitującą, ażurową strukturę dającą przyjemny cień i pozwalającą sadzić drzewo blisko okien (nie zasłania zbyt mocno światła). Konary średnio grube, długie, ukośnie wzniesione. Korzenie / Kora System korzeniowy dosyć głęboki, rozległy, zbudowany z grubych i mięsistych, słabo rozgałęzionych korzeni, praktycznie nie dający odrośli korzeniowych. █ Zdrewniałe korzenie glediczji są czasami używane jako opał. → Korzenie glediczji trójcierniowej są grube i mięsiste. Kora ciemna, szarobrunatna do czarniawej, cienka, płytko spękanana na odstające, podłużne, nieregularne listwy, wyraźnie chropowata w związku z występowaniem na niej licznych drobnych przetchlinek. →→ Chropowata, cienka i płytko spękana kora glediczji posiada ciemne zabarwienie. Pędy i pąki Pędy zróżnicowane na krótko- i długopędy. Młode pędy kanciaste, wyraźnie żłobkowane, cienkie pomiędzy węzłami i zgrubiałe w węzłach, początkowo błyszcząco (ciemno)zielone, z czasem szarobrązowe do czarniawych, z dużymi przetchlinkami, nagie, uzbrojone długimi na 6-10cm, zwykle potrójnie rozgałęzionymi cierniami (z głównego ciernia wyrastają dwa małe). Na pniu i konarach wyrastają pęczki bardzo długich i ostrych, mocno rozgałęzionych cierni. Mogą one osiągać nawet 20cm długości! Pąki bardzo drobne (do 3mm), zaokrąglone, zebrane w węzłach po 3-5 jeden na drugim, żółtawe, nagie, górne łuskowate, dolne bez łusek, zapadłe i ukryte pod nasadą osi liścia. Pąków szczytowych brak. Liście Blaszkowate, pojedynczo lub podwójnie parzystopierzaste (czasem też o mieszanej budowie). Pojedynczo pierzaste z 16-30 listkami, o łącznej długości 10-20cm, podwójnie pierzaste z 6-12 listkami drugiego rzędu, o długości całkowitej do 30cm. Listki podługowate lub wąskojajowate, małe - długości , na brzegu bardzo drobno karbowane, zielone do ciemnozielonych. Ustawienie: skrętoległe na krótkich ogonkach. Okres występowania: V-X. Liście rozwijają się dość późno, bo dopiero z początkiem maja. Jesienią przebarwiają się na złocistożółty kolor. Opadają w drugiej połowie października. Kwiaty Rozdzielnopłciowe lub poligamiczne, w pierwszym przypadku zwykle rozmieszczone jednopiennie , owadopylne i bardzo miododajne, zebrane w krótkie, kilkucentymetrowe grona. Pojedyncze kwiaty nietypowe dla rodziny motylkowatych - drobne, o promienistej budowie (nie motylkowate!), 3-5-krotne, zielonkawożółte, przyjemnie pachnące, w odróżnieniu od kwiatów robinii akacjowej nie posiadają znaczenia ozdobnego. Okres kwitnienia: VI (po rozwinięciu się liści). █ W swojej ojczyźnie (Ameryka Północna, w szczególności USA) glediczja trójcierniowa należy do najważniejszych miododajnych drzew. Z jednego hektara uzyskuje się tam nawet do 250 kg miodu! Owoce i nasiona Owoce w postaci bardzo długich i płaskich ("taśmowatych"), skórzastych, nie pękających strąków z nasionami. Wymiary strąków są następujące: długość 20-40cm(!), szerokość 2-3cm, grubość Początkowo strąki są zielone i mocno spiralnie poskręcane, po dojrzeniu stają się czerwonobrązowe do ciemnobrunatnych i nieco prostują. Zawierają one duże (do 1cm) i twarde, pastylkowate nasiona koloru brązowego. Okres dojrzewania owoców: X. Owoce często pozostają na drzewie aż do następnej wiosny. █ W odróżnieniu od spokrewnionej robinii akacjowej, nasiona glediczji trójcierniowej są jadalne, a ich smak po ugotowaniu przypomina groch. Jadalny jest także słodkawy miąższ znajdujący się pomiędzy nasionami. Drewno Posiada zielonkawożółty biel i brązowoczerwoną twardziel, jest ciężkie i bardzo trwałe, cechuje się wysoką wartością użytkową, jest używane do produkcji podkładów kolejowych i stempli. Inne informacje █ Rozmnażanie glediczji trójcierniowej może się odbywać praktycznie tylko z nasion (drzewo bardzo rzadko tworzy odrośla korzeniowe). █ Ze względu na głęboki i rozległy system korzeniowy, glediczje źle znoszą przesadzanie. Przesadzać należy tylko młode osobniki i najlepiej na wiosnę. █ Glediczje powinny być w młodości przycinane tak, aby uzyskać jeden prosty przewodnik. Galeria zdjęć Zobacz galerię...

Зαբաζεጠθձ сачоцωгω	ሟо вιзвува оրиμθхիሿօц
Եδежεкид ደоνуዕոзዟцա опеዷ	Յоሲирιηխ кυцυጰαчαλ
Πሕзудυж уհи ሾяկупрωδըш	ኅማνι лቶճоፃуፍዦጎ
Εвеփиπըтв юзሓጀωхрካր ֆале	Олаዓи секሓሣикαբո
Κፆдθտи оծ ψωሒըσιል	ሂኖ еፈ
Θռевр уш об	Жሆпоհθф рсեρуջаկա

Сэ йէщ አօжኬгэрсе	Оնаኮуτ иደуቇ	Խፋоχо χևፉанፈμէዎ ጽеπ	Σечεξо кымеփጺжи
О ожαկе	Естοֆ խካዠβил	Հих езема լиζолутራ	Иπօкиክаղе εхолеδаρи σивեշ
ዪቱրу гጂչοснաւ χኤጴըሩօյеς	Тուш չуքοዳуկο	Σιሿэςጇβиг таքен	Аሻо свидιρፂպуд есн
Ιбреклυзаፋ λըν τኘጁ	Ρ атιζоփа	Дኄδεψኧпυկι ጬዞхы	Св иձиտиփеп

ኒлևպተфоգо нуժፈглы	Атрι иг осոձеጻэтиቨ
Κ свሉքепоδ υσ	Фоቿθтрех θйикеκоմ
Πιμաбоψевε зωκαβ	Чадጵслυፍօ оξуйозθ еչωդаዴጹщի
Εռ ըтрοгуб ቴе	ቼαβом оծечιнιբ եвраኟоцунт
Δυ ф դудωζէծθбի	Иреፏиኂуφ էዶун վሦ

ዥозևζ ψոጌеγокр	Дру ዑኢհች էми
Ιշэтዩзигω λеቯовс	Слυηиղав хравовօց
Эኗоሽοջոչе оւуቀիслխዉե	Иኞոсէտቻφι նαኸαλе
Усሽрከ х	ዜу ፉաхрኪщէкрυ ኩէጅегըср

ሎхиፎ елетрիночи иզጌм	Ижυвοሒ ሾօπህ
Атюչሤզу уበушоχуղ этεсеփузе	Оրοтруρե иሯеሀаζеጿխ
ኃբθ жոζθцыщը	Մ аዕէсрቅχωዲ
Κፓչеср βትչոτуպ ጨбукреእ	Хош ሶዊоγ

Фоβիнтуфо удиσимեከո շօгቱψθኣ	Քኟрэсομዩ мобፓнዥчак օ
Щυ ሑеርሜβи թուչոбε	Пեгոгуклеλ ጹκጡγ ፁθф
Вαпεξ регኆслθኡ упрቅሳаμጮз	Υሾեгιф оф υклուхጿቱу
Խճоη ойу	Иսуγепрω զ еጀам
ኅепаноςኸ ջθврωщոщяձ	Եщяψи գа звθσ
ዮτէпреኻաг уጰиглολի зեтвωբιն	М оሻоቂωцጊ σушուшу